ما باید در فضای مجازی حمایت کنیم. فرقی نمی‌کند با چه گروهی طرف هستیم، مهم حمایت کردن است. ما باید صدا باشیم. حمایت از جوانانی که با هزار زحمت یک تئاتر را به روی صحنه می‌برند هم وظیفه‌ی ما است. ما باید در استوری اینستاگرام خود پوستر تئاتر آنها را بگذاریم و با فونت درشت و با هشتگ بنویسیم: از جوانان حمایت کنیم! تلاش ما نباید به این مرحله محدود شود، باید با تمام خانواده، دوستان و فامیل برای تماشای این تئاتر برویم. حتی اگر از کار آنها هم خوشمان نیامد، شب باید در استوری جدید آنها را منشن کنیم و با فونت درشت روی پوستر آنها، اینبار استثنائا می‌توانیم از هشتگ استفاده نکنیم، بنویسیم: مرسی... واقعا لذت بردیم. ممکن است تئاتری که ما معرفی کرده‌ایم، تماشاگر دیگری دوست نداشته باشد و حتی متنفر شود و پیغام دهد: خیلی... هستی. این چه تئاتری بود که پیشنهاد دادی؟ اما مهم نیست. ما حس خوب خودمان را حفظ می‌کنیم و در استوری بعدی با انتشار اسکرین شات این بی‌فرهنگ، درشت می‌نویسیم: مثل اینکه بعضی‌ها نمی‌دانند حمایت از جوانان در تئاتر یعنی چی؟ و بعد هشتگ می‌کنیم: بی‌شعوری. هشتگ می‌کنیم: کتاب بخوانیم!
ما آدم‌های لجبازی هستیم و اجازه نمی‌دهیم هیچ چیزی مانع کار خیر و پسندیده‌ی ما شود. حتی اگر اعتبار خودمان را از دست بدهیم و ایمان پیدا کنیم، خیلی از آثاری که جوانان می‌سازند، ارزش تماشا کردن ندارد. ما باید انبوهی از کارگردان اولی‌ها و جوانان مستعد و باانگیزه را به جامعه‌ی هنری کشور معرفی کنیم. مهم اولین تئاتر است، بعد از آن جوانان تماشاگران خود را پیدا خواهند کرد. مهم دلگرمی دادن و امیدوار کردن جوانان است. آنها با ساختن یک تئاتر خوب دیده می‌شوند و مثل عقاب بال پرواز پیدا می‌کنند. من روزی را می‌بینم که آنها بر فراز صخره‌ها و دشت‌ها اوج می‌گیرند و فرود می‌آیند... اوج می‌گیرند و فرود می‌آیند در فراز و نشیب آسمان... پس هر زمان که صحبت از تئاتر و حمایت از جوانان شد، پیش‌قدم می‌شویم!
